یک سیاره دارای قابلیت سکونت بالقوه دراطراف سیاره گلیزه 163 در فاصله 501 سال نوری کشف شده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، طبق گزارش ستاره شناسان رصدخانه گرونوبل فرانسه در نشست مجمع عمومی اتحادیه بین‌المللی نجوم، این سیاره حدود هفت برابر از زمین بزرگتر بوده و در نزدیکی لبه داخلی منطقه قابل سکونت سیاره میزبان خود قرار دارد.
این سیاره بسته به ترکیبات و میزان عایق بودن جو آن، می‌تواند از قابلیت حیات برخوردار باشد.
محققان این سیاره را با جست‌وجو در میان لرزشهای سیاره میزبان آن توسط تلسکوپی در شیلی شناسایی کردند. طبق محاسبه آنها سیاره Gl 163c به نسبت زمین بین 30 تا 40 برابر انرژی بیشتری از خورشید خود دریافت می‌کند.
از آن جا که شعاع سیاره، ناشناخته باقی مانده، هنوز مشخص نیست که ترکیبات سازنده آن چه بوده؛ اما به تصور دانشمندان از ترکیبی از سنگ و آب برخوردار است.
ستاره گلیزه 163 یک ستاره کوتوله سرخ بوده که از خورشید کوچکتر و کم نورتر است و حداقل دو سیاره در اطراف خود دارد.
نزدیکترین سیاره به ستاره میزبان Gl 163b نام داشته که 11 برابر جرم زمین بوده و دور کامل آن تنها 8.6 روز طول می‌کشد.
این در حالیست که Gl 163c با هفت برابر جرم زمین از دوره مداری 25.6 روزه برخوردار است.
همچنین امکان وجود یک سیاره سوم نیز وجود داشته که 25 برابر زمین و در فاصله بسیار دورتری بوده و دوره مداری آن 669 روز است.
جست‌وجو برای سیارات قابل سکونت در اطراف ستارگان کوتوله سرخ می‌تواند مسیر سریع‌تری را برای شناسایی سیارات شبیه به زمین فراهم کند.
این ستارگان کوچکتر بوده؛ از این رو، شناسایی سیارات اندازه زمین ساده‌تر است.
سیارات کوتوله سرخ بسیار رایج بوده و 80 درصد ستارگان در نزدیکی منظومه شمسی را به خود اختصاص داده‌اند. از این رو فرصت خوبی برای شناسایی جهان‌هایی به اندازه زمین در اطراف آنها در فاصله 75 سال نوری از زمین برای فضاپیمای کپلر وجود دارد.
ایسنا

زمین و منظومه ی شمسی عضو یک صفحه ستاره ای وسیع به نام کهکشان راه شیری می باشند. درست همان گونه که ماه به دور زمین و سیارات به گرد خورشید در چرخشند، خورشید و دیگر ستارگان به دور مرکز راه شیری در گردش می باشند. منظومه شمسی حدودا در فاصله دو پنجم از مرکز راه شیری قرار گرفته و با سرعت 249 کیلومتر در ثانیه حول مرکز آن در گردش است. منظومه شمسی در هر 220 میلیون سال یکبار حول مرکز کهکشان گردش می کند. در میان نه سیاره موجود در منظومه شمسی، زمین رتبه پنجم از لحاظ اندازه را به خود اختصاص می دهد. قطر آن حدود 13.000 کیلومتر است. زمین در مداری با فاصله متوسط 150 میلیون کیلومتر به دور خورشید در گردش است.

زمین دارای چهار نوع حرکت است:1) حرکت وضعی حول محوری فرضی که از دو قطب شمال و جنوب آن عبور می کند.
2) حرکت انتقالی در مداری به دور خورشید.
3) حرکت در راه شیری به همراه خورشید و دیگر اجرام منظومه شمسی.
4)حرکت تقدیمی

حرکت وضعی

در حرکت وضعی زمین در یک شبانه روز به دور خودش می‌چرخد. با چرخش زمین به دور خودش، چرخه‌هایی در هسته خارجی آن که از آهن مذاب تشکیل شده به وجود آمده، جریان های الکتریکی تولید می‌کنند. این جریان ها باعث ایجاد یک میدان مغناطیسی در فضای اطراف زمین شده و پوششی محافظ در اطراف آن ایجاد می‌کنند (کمربند تشعشعی زمین). این میدان که کره مغناطیسی نامیده می‌شود، زمین را در برابر جریان های سریع ذرات باردار بادهای خورشیدی محافظت می‌کند.

بعضی از این ذرات در دو نقطه میدان مغناطیسی به نام کمربندهای «وان آلن» به دام می‌افتد. کره مغناطیسی بیش تر بادهای خورشیدی را از زمین دور می‌کند، اما جریان های ذرات باد خورشیدی آنقدر قوی هستند که قسمت جلویی کره مغناطیسی را مسطح نموده و باعث کشیدگی عقب آن می‌شوند.حرکت انتقالی

زمین در طول سال یکبار به دور خورشید می‌گردد. که این حرکت، حرکت انتقالی زمین نامیده می‌شود و به کمک اثر دوپلر اثبات می‌شود.در حرکت انتقالی در یک سال مداری بیضی شکل حول خورشید را طی می‌کند (مدار زمین).

حرکت در راه شیری

زمین سیاره ایست کوچک در بیکران فضا و یکی از نه سیاره ای که در منظومه شمسی به دور خورشید درحال گردش می باشند. خورشید یکی از میلیاردها ستاره ای است که کهکشان راه شیری را شکل می دهند و کهکشان راه شیری یکی از 100 میلیارد کهکشانی است که جهان را تشکیل داده اند.پدیده ایجاد فصول

پدیده ایجاد فصول نتیجه حرکت زمین به دور خورشید و انحراف سطح استوا از سطح مداری است. وقتی که خورشید در نقطه 1، در استوای سماوی در نقطه اعتدال بهاری است در نتیجه تمام عرض جغرافیایی 12 ساعت تمام ، نور خورشید را دریافت می‌کنند. همین طور که زمین در امتداد مدارش حرکت می‌کند به نظر می‌رسد که خورشید در شمال کره سماوی حرکت می‌کند و به بزرگترین زاویه میل شمالی خود ( 23.5 درجه) در نقطه 2 انقلاب تابستانی در تاریخ 21 ژوئن (اول تیر ماه) می‌رسد.

در این حال در نیمکره شمالی خورشید بیش از 12 ساعت بالای افق است و اشعه آن گرمای تابستانی را ایجاد می‌کند. در حالی که در نیمکره جنوبی خورشید کم تر از 12 ساعت در بالای افق قرار دارد و اشعه آن بطور مایل به زمین می‌تابد و فصل سرما را ایجاد می‌کند.

در نقطه اعتدال پاییزی 3 خورشید دوباره در استوای سماوی قرار دارد ولی به طرف جنوب حرکت می‌کند و به بزرگ ترین زاویه میل جنوبی خود (23/5 درجه) در انقلاب زمستانی (4) می‌رسد. در این حال تمایل اشعه خورشیدی در نیمکره جنوبی کمتر از شمالی است. زمستان نیمکره شمالی منطبق بر تابستان نیمکره جنوبی است. نقاط 1 و 2 و 3 و 4 معرف ابتدای فصول در نیمکره شمالی می‌باشند.

حرکت تقدیمی حرکتی است که به موجب خم بودن محور زمین نسبت به مدار خود ایجاد می‌شود و باعث می‌شود که قطب شمال سماوی جابه‌جا شود (در دوره‌های 25800 هزار ساله). برای مثال ستاره کرکس نشسته (نسر واقع) زمانی ستاره قطبی بوده‌است و 12000 سال دیگر نیز ستاره قطبی خواهد شد.

زمین به دور خورشید 365 روز و 6 ساعت و 9 دقیقه و 9/45 ثانیه به طول می انجامد. این دوره زمانی سال نجومی خوانده می شود. از آنجایی که حرکت وضعی زمین در انتهای هر سال به یک عدد کامل نمی رسد، ترتیب تقویم در هر سال معادل 6 ساعت نسبت به ترتیب فصول متفاوت می شود.برای هماهنگی تقویم و فصول، هر چهار سال یکبار 1 روز به تقویم اضافه می شود تا عدم تناسب برطرف گردد. سال هایی که یک روز اضافی دارند سال کبیسه نامیده می شوند. در تقویم میلادی یک روز اضافه در آخر دومین ماه سال یعنی فوریه قرار می گیرد و در تقویم خورشیدی یک روز به آخر اسفند ماه اضافه می گردد.منبع:تبیان

در این کهکشان مارپیچی چه خبر است؟ کهکشانM104 که به خاطر شباهتش به کلاه به کهکشان کلاه مکزیکی ( Sombrero ) معروف است ، در رگه هایی از غبار و هاله ای روشن از ستارگان و خوشه های کروی قرار دارد. یکی از دلایل ظاهر کلاه مانند برآمدگی مرکزی گسترده و بزرگ غیرعادی از ستاره ها و خطوط تاریک گرد و غبار میباشد که بصورت یک دیسکت و از لبه دیده می شود.

نور بر آمدگی میلیاردها ستاره ی قدیمی باعث پراکندگی مرکزی است که در این تصویر از تلسکوپ ۲۰۰ اینچی هیل قابل مشاهده است. بررسی نزدیک این برآمدگی مرکزی نشان می دهد که بسیاری از نقاط نورانی در واقع خوشه های کروی ستاره ای هستند. حلقه های گرد و غبارهای دیدنی و جذاب کهکشان M104 پناهگاه بسیاری از ستارگان جوان تر و روشن تر است، اخترشناسان هنوز به طور کامل به جزئیات پیچیده تر آن پی نبرده اند. در مرکز درخشده کهکشان کلاه مکزیکی و در طیف الکترومغناطیسی یک سیاه چاله بزرگ خانه دارد. کهکشان کلاه مکزیکی ۵۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و می توان آن با یک تلسکوپ کوچک در سمت صورت فلکی برج سنبله مشاهده کرد.

bigbangpage.com

سلام به همگی عکسای نجومی که عموما دیده می شه پردازش شده هستن ولی معمولا مردم اطلاع ندارن و فکر می کنن این عکس دقیقا همونیه که در طبیعت وجود داره درحالی که حقیقت اینطور نیست. نمونه ی این عکسا رو که کار فردی به نام امیررضا کامکار هست می تونید ببینید. آسمانی باشید
منبع : http://aipw.ir/

Click here to view the original image of 1018x223px and 198KB.

بعد از پردازش


Click here to view the original image of 1018x220px and 326KB.

قبل از پردازش

Click here to view the original image of 750x500px and 51KB.
بعد از پردازش

Click here to view the original image of 730x500px and 74KB.

قبل از پردازش

Click here to view the original image of 600x400px and 107KB.
بعد از پردازش

Click here to view the original image of 600x400px and 184KB.

قبل از پردازش

بعد از پردازش
                        

درخشانترین ستاره دنباله دار تاریخ در راه زمین

یک ستاره دنباله دار تازه کشف شده درحالی که به بیرون از ابر اورت زبانه می کشد به نظر می رسد مسیری را در پیش گرفته تا یکی از چشم نوازترین رویدادهای آسمانی در تاریخ ما رقم بخورد و به زمین نزدیک شود.

به گزارش خبرگزاری مهر، گذر ستاره دنباره دار که C/2012 S1 یا (ISON ) نام گرفته از آن جهت ویژه است که ستاره شناسان پیش بینی می کنند که این ستاره دنباله دار در نزدیکترین نقطه خود با خورشید از 1.8 میلیون کیلومتری خورشید عبور می کند. این نزدیکی به خورشید موجب می شود که مقدار قابل توجهی از یخ این ستاره دنباله دار آب شود، گاز و غبار آزاد شده و به دنباله چشم نواز این ستاره بیافزاید.

پس از حلقه زدن به دور خورشید و شکل گیری دنباله، این ستاره دنباره دار از فاصله نسبتا نزدیکی به زمین عبور می کند، البته این فاصله آنقدرها هم نزدیک نیست که نگرانی ایجاد کند اما فاصله آن به قدری نزدیک است که می تواند یک منظره تماشایی رقم بزند.

رصدگران آسمان در نیم کره شمالی بهترین چشم انداز را برای مشاهده این ستاره دنباره دار دارند. رشد انفجاری این ستاره های دنباله دار درهفته های نزدیک به کریسمس 2013 صورت می گیرد و این ستاره دنباله دار به روشنی قرص کامل ماه می شود.

البته ستاره های دنباله دار همواره عادت دارند که برخلاف انتظارات عمل کنند، در نتیجه ممکن است این ستاره هنگام رسیدن به نزدیک ترین نقطه خود به خورشید کاملا از بین برود و یا اینکه دنباله آن چندان رشد نکند.

اما این احتمالات اشتیاق ستاره شناسان را برای مشاهده آن از بین نخواهد برد، در حال حاضر نیز عده ای از فعالان این عرصه این رویداد را یک بار در تاریخ یک تمدن نامگذاری کرده اند.

جان ای. بورتل کارشناس ستاره های دنباله دارد ستاره دنباله دار ISON را با ستاره دنباله دار بزرگ سال 1680 مقایسه کرده است که براساس توصیفات معاصر موجبات هراس شدید مردم نیویورک را فراهم کرده بود.

دانشمندان اعتقاد دارند که با توجه به مدار این دنباله‌دار، منشاء احتمالی‌اش باید ابر اورت باشد.

بر اساس نظریه یان اورت ستاره‌شناس هلندی، ابر اورت نام مکانی است که خیلی از ستاره‌ های دنباله‌دار از آن سرچشمه می‌گیرند.

یان اورت در سال 1950 اعلام کرد به این علت که ستاره‌های دنباله‌دار از تمام جهات می‌آیند، پس باید از مکانی که دور منظومه شمسی را فراگرفته است سرچشمه گرفته باشند. نظریه اورت مورد قبول عده زیادی از ستاره‌شناسان قرار گرفت و پس از آن، این مکان ابر اورت نام گذاری شد.

دانشمندان ابر اورت را دربردارنده حدود ده تریلیون جرم فضایی برآورد می‌  کنند.